Środa, 25 marca: Kto już się obudził?

1. Czytamy opowiadanie. Kliknięcie w słowo zaznaczone na pomarańczowo odsłania obrazek.

"W lesie" (Piotr Wilczyński)
– Nadchodzi po zimie, znasz dobrze jej imię. Kroczy w kwiatów pąkach i w promieniach słonka. Co to jest?
– To jest wiosna, prawda? – Misia spojrzała na dziadka. Dziadek od samego rana sypał zagadkami.
To znaczy, że jak ktoś zna dużo żartów, zagadek albo pytań to się mówi, że sypie nimi jak z rękawa. No i właśnie dziadziuś dzisiaj sypie. I to dobrze, że dziadek sypie, a nie śnieg. Bo przedwczoraj nieźle sypnął i już się bałem, że nie pojedziemy z dziadkami do domku, nadziałkę. Na szczęście dziś od rana jest śliczna pogoda i świeci słonko. A my jedziemy na cały weekend. Razem z nami jadą rodzice Miśki no i oczywiście Miśka, babcia ich zaprosiła. A moja mama i tata zostali w domu, bo mama musi się oszczędzać – tak mówi pan doktor. Bo ja już niedługo będę miał nową siostrzyczkę.
– Zgadłaś. A teraz powiedzcie, co to jest?: Wiosną na drzewie się zieleni, a złoty opada na jesieni?
– Oj, dziadku to takie łatwe, przecież to liść – pokiwałem głową. Dziadek mógłby coś trudniejszego wymyślić.
– A może teraz ja? – zaproponowała babcia. – Co to takiego?: Młody juhas w górach chwycił się za głowę, gdy zobaczył w śniegu kwiaty fioletowe.
– Miśka, pamiętasz? Pani w przedszkolu opowiadała nam o wiośnie i pokazywała różne obrazki.
Tam były takie fioletowe kwiatki. Jak się one nazywały? – Nie mogłem sobie przypomnieć.
– A co to jest juhas, proszę pani? – Miśka spytała zdziwiona. Nie co, lecz kto. Juhas to jest młody chłopak, który pasie w górach owce. No, ale wracamy do tych kwiatków.
– Już wiem, to krokusy – ucieszyłem się. Fajnie jest coś wiedzieć.
Kiedy już przyjechaliśmy na działkę, dziadek powiedział, że musi napalić w kominku, żeby się domek nagrzał, a potem, razem z babcią zajmą się przygotowaniem kiełbasek. A my mamy pójść do lasu razem z rodzicami Misi po chrust. No to poszliśmy i jak ten chrust zbieraliśmy, to weszliśmy na piękną polankę. Leżał na niej śnieg, ale miejscami były kępki trawy, a ze śniegu wyglądały takie małe bialutkie kwiatki.
– Misiek, to przebiśniegi, co nie? – Michasia od razu odgadła. Ja też to pamiętałem z przedszkola.
Po drugiej stronie polanki wcale nie było śniegu, tylko wokół jednego drzewa ziemia była głęboko rozkopana.
– Oho – powiedział tata – chyba się tutaj jakiś dzik mocno rządził, pewnie zgłodniał po zimie i szukał zeszłorocznych żołędzi.
– A może to była mama dzik i małe dziczki? – zaciekawiła się Miśka.
– Małe dziki to warchlaki, a ich mama nazywa się locha, ale to jeszcze nie pora, bo pierwsze warchlaki rodzą się w połowie marca, więc nawet jeśli już są, to jeszcze dla nich za wcześnie na spacer – wyjaśnił tata Miśki. Nagle mama podniosła rękę w górę. Wszyscy stanęliśmy. Potem położyła palec na ustach i wyszeptała`– Słyszycie? – W górze usłyszeliśmy ćwierkanie, ale nie takie jak wróbelka, tylko takie szybkie jakby świerszczyk ćwierkał.
– To śpiewa kowalik, taki mały kolorowy ptaszek. Jak będziemy cicho, to może go zobaczymy.
Byle go nie spłoszyć. – O! jest – mama Misi pokazała na drzewo przed nami. Na pniu siedział śliczny ptaszek podobny do wróbelka, a może bardziej do sikorki. Miał pomarańczowy brzuszek, brązowe skrzydełka, łepek i dziobek szaroniebieskie i taki sam płaszczyk, a nóżki żółte.
– Ojejku, ale heca – zdziwiłem się. Kowalik zaczął schodzić z drzewa łepkiem na dół. – A tak. Kowalik jest jednym z kilku ptaków na świecie, które potrafią taką sztuczkę. A w Europie to jest jedyny, który umie schodzić głową w dół. Nagle krzyk, kowalik spłoszył się i odfrunął. To Miśka okropnie głośno krzyknęła – Wąż! – i przycisnęła piąstki do policzków. Widać było, że się wystraszyła. Na szczęście tata Miśki podbiegł szybko do niej i wziął ją na ręce.
– Kochani moi, wszystko w porządku, nie ma strachu. To tylko dorosły zaskroniec. Bardzo łagodny i zupełnie niegroźny wąż – spokojnie wyjaśnił tata.
– A skąd on się tutaj wziął? – spytałem.
– On tu mieszka, w tym lesie. Najprawdopodobniej poczuł ciepło pierwszego marcowego słonka i postanowił wyjść na spacer. Zaskrońce właśnie w marcu budzą się ze swojego zimowego snu. Możecie go sobie obejrzeć, tylko zachowujcie się spokojnie, żeby i jego nie spłoszyć.
– A on nas nie ugryzie? – Misia schowała się za tatą i nie bardzo chciała oglądać zaskrońca.
– Naprawdę to jest łagodne i spokojne zwierzątko. Popatrz na jego łepek, co widzisz?
– O! on ma takie żółte plamki z tyłu głowy – Miśka dała się namówić i ostrożnie podeszła bliżej.
– No właśnie. Stąd się wzięła jego nazwa: zaskroniec. Bo ma z tyłu, „za skroniami”, bardzo charakterystyczne dla swojego gatunku plamy.
– Wiesz tato, ja się go już wcale nie boję. On jest bardzo ładny. Taki trochę szary, a trochę zielony.
Po powrocie na działkę opowiedzieliśmy dziadkowi i babci nasze leśne przygody. Dziadek rozpalił ognisko, a rodzice Michaśki wystrugali dla wszystkich kijki. Na tych kijkach piekliśmy nasze kiełbaski. Dziadek nauczył nas, że trzeba trzymać kiełbaskę nie w samym ognisku, tylko obok płomienia. Wtedy się cała upiecze. W środku też. Kiedy słonko zaszło, zrobiło się zimno i przenieśliśmy się do domku. W środku było już ciepło i przytulnie.
– W brązowych kapturkach chowają się listki wiosną. A potem będą zielone, gdy trochę podrosną. – Dziadek znowu zaczął zadawać zagadki.
– Ja wiem. To są pąki – babcia zgadła, chociaż nie było łatwo. Potem Miśka przypomniała sobie zagadkę z przedszkola: – Co to za kwiatek, ze szklanych rabatek, w którym obok „pana”, „lipa” jest schowana?
– Teraz ja zgaduję. – Dziadek zrobił bardzo zamyśloną minę – „Pan”, „lipa”, „lipa”, „pan”? To chyba będzie tulipan.
Jeszcze długo, długo graliśmy w zagadki. I wszystkie były o wiośnie.

Łąka żegna zimę
ze snu budzi się las.
Zagadki o wiośnie
umilają czas.
Po przeczytaniu romawiamy na temat opowiadania:

• Gdzie byli Michał i Misia?

• Kogo spotkali w lesie?

• W jaką grę grali?

• Jaka to była pora roku? 

• Porozmawiajcie o zmianach zachodzących w przyrodzie na wiosnę.

2. Zapraszamy domowników do zabawy „Stary niedźwiedź mocno śpi”.

3. "Mój obrazek” – rysujemy oburącz.

​

​

​

Bez drukarki: Dziecko wykonuje ćwiczenia wspomagające rozwój grafomotoryczny i rysuje w powietrzu oburącz od góry: koło, bałwana, serce. Następnie siada przy stole – rysuje kredkami serce oburącz, zaczynając od środka. Przemienia rysunek tak, aby powstał z niego inny obrazek. Nazywa to, co narysowało, wymyślonymi słowami. Rodzice! Zapiszcie pod rysunkami dzieci wymyślone przez nich słowa!

​